Invictus

http://www.imdb.com/title/tt1057500/

Clint Eastwood’un son yönetmenlik işinde efsane adam Mandela’nın Güney Afrika Cumhuriyeti Milli Rugby Takımı’na nasıl ilham verdiğini ve bu takım aracılığıyla büyük bir şeyler kazanmaya aç bir ulusu nasıl ayağa kaldırdığını izliyoruz. Et ve kemik olarak Mandela’ya biraz fazla gelse de Morgan Freeman, ‘iki saatlik filmde daha fazla görseydik keşke’ diye düşündüğüm takım kaptanı Matt Damon haliyle çok iyi oynamışlar, aksini beklemek zaten Hollywood’un kıyamet filmi çekmeme kararı almasını beklemek gibi bir şey olurdu sanırım. Güzel film, ajitasyon ya da kafaya vurulan odun niteliğinde beylik ırkçılık karşıtı mesajlar yok en azından. Son yarım saati kaplayan rugby maçı yerine Mandela’nın hapishane sonrası psikolojisine de yer verilseymiş (hapishaneden flashbackler, Mandela’nın yaptığı şeylerin arkasında nasıl bir motivasyon olduğu irdeleyen sahneler vs.) daha mutlu olabilirmişim. O rugby maçı sahnesi çok iyi çekildiği için pek sorun değil gerçi, özellikle en sonda filmin tam bir karnaval havası alması, yaklaşan Dünya Kupası öncesinde içimi heyecan kaplamadı değil. Ortalık bayrak sallayan, elindeki bira bardağını havaya kaldırmış sevinç çığlığı atan insanlarla doluyor bir anda. Zaten bayrak denen şeyi sadece bu tarz olaylarda; bir turnuva sonrası insanların çılgınlar gibi sokaklarda eğlenip yüzlerini boyadığı, renklerin çeşitliliğinden dilin, dinin, ırkın rengini seçemediğiniz maç sonrası kutlamalarda seviyorum. Başka bişeyde değil. Filme ismini veren W.Ernest Henley şiirinin son dizeleri ise şöyle:

It matters not how strait the gate

How charged with punishments the scroll,

I am the master of my fate

I am the captain of my soul